Pewnego dnia do małej wioski, w której mieszka Świnka, Żabka, Kaczka i Zając, przybywa obcy. Na skraju lasu zamieszkuje Szczurek. Przybywa nie wiadomo skąd, nie wiadomo, co będzie robił ani z czego żył. Mieszkańcy wioski zaczynają protestować i złościć się, jedynie Żabka nie wierzy we wszystko, co opowiadają inne zwierzęta.
„Żabka i obcy” Maxa Velthuijsa, wydana przez wydawnictwo Wilga, to książka, która mówi o tolerancji i poszanowaniu dla inności. Pokazuje także, że każdą opinię warto sprawdzić:
Ze szczurami trzeba się mieć na baczności — stwierdziła Kaczka. — To złodzieje.
— Skąd wiesz? — zapytała Żabka.
— To przecież wszyscy wiedzą — odpowiedziała Kaczka oburzona.
Wszyscy, czyli właściwie nikt. Tymek po wysłuchaniu tego fragmentu stwierdził: „No właśnie, to złodzieje”, więc zaczęliśmy się zastanawiać, oglądać obrazki i czytać dalej. Po chwili mój synek powiedział: przecież on nie jest złodziejem, i brudny też nie jest, mamo. Czemu ona tak powiedziała? I zaczęliśmy rozmawiać o tym, co się wydaje i o tym, jak poznać, jakie coś jest naprawdę. I dlaczego nie warto oceniać po pozorach. „Żabka i obcy” to prosta historia, która jednak uczy ważnych rzeczy, i to nie tylko dzieci.
Jest to także książka o przyjaźni i otwartości. Żabka ma cechy dziecka, tak jak ono podchodzi z otwartością do wszystkiego, co przynosi życie. Nie ma w niej uprzedzeń, wrogości – jest ciekawość i chęć poznania nowego. Szkoda, że inne historie o Żabce nie zostały przetłumaczone na polski.
Synkowe czytanie 